Okablowanie strukturalne oznacza system okablowania telekomunikacyjnego, umożliwiający realizację określonej konfiguracji połączeń na miarę aktualnych potrzeb, ale z możliwością jego przyszłej rozbudowy i rekonfiguracji. Standard okablowania strukturalnego definiują międzynarodowe normy: ISO//IEC 11801:2002, EIA/TIA-568-B.2.1, EN 50173:2002. Okablowanie strukturalne tworzy infrastrukturę połączeń podstawowych elementów sieci teleinformatycznej. Idea okablowania strukturalnego sprowadza się do budowy systemu, który jest niezależny od zastosowanych aplikacji i umożliwia przesyłanie danych, głosu, wideo, tekstu oraz innych informacji z wykorzystaniem urządzeń różnych producentów.
Sieci LAN [Local Area Networking] to sieci komputerowe zbudowane z biernych i aktywnych elementów sieciowych. Sieci komputerowe LAN składają się ze stacji sieciowych połączonych okablowaniem strukturalnym z wykorzystaniem aktywnych urządzeń sieciowych. Wyróżniamy dwa rodzaje takich urządzeń:
• Pasywne (bierne): kable ethernetowe, kable światłowodowe, gniazdka komputerowe RJ-45 czy patch panele.
• Aktywne: media konwertery, koncentratory, przełączniki (switche) i routery.
Bezprzewodowe sieci lokalne (Wireless Local Area Networks) działają w oparciu o transmisję sygnałów drogą radiową na pasmach 2,4 GHz oraz 5 GHz zgodnie z rodziną standardów IEEE 802.11. Najbardziej wydajną werjsą tego standardu jest 802.11AC, teoretycznie pozwalającą uzyskać prędkość transmisji na poziomie 7Gb/s. Kluczowym elementem sieci bezprzewodowej jest punkt dostępowy (ang. access point), którego podstawową funkcją jest konwersja sygnału radiowego z danymi w formacie zgodnym z IEEE 802.11 na sygnał elektryczny przenoszący dane w standardzie Ethernet, który następnie przesyłany jest do przewodowej sieci lokalnej i pozwala tym samym na łączność urządzeń połączonych bezprzewodowo z segmentami lokalnej sieci oraz z Internetem.
